ชีวิตมนุษย์เปรียบได้กับละครเวทีขนาดใหญ่ที่ไม่มีวันปิดม่าน และเราทุกคนล้วนเป็นนักแสดงในบทบาทของตนเอง บทบาทที่บางครั้งอาจไม่ได้เลือกเอง แต่ก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ไม่ว่าชีวิตภายนอกจะดูเรียบง่ายเพียงใด วนเวียนอยู่กับกิจวัตรเดิมในแต่ละวัน แต่เบื้องหลังหน้ากากของความเป็น “พนักงาน นักธุรกิจ พ่อแม่ ลูกจ้าง ศิลปิน” ไม่ว่าจะยากดีมีจน สวยงามหรือขรุขระ ลึกลงไปในใจของแต่ละคนล้วนมีบทบาทที่ต้องแสดง และบางครั้งต้องแสดงอย่างแนบเนียน ปกปิดบาดแผล หรือปมชีวิตไว้ภายใต้รอยยิ้มและมาดนิ่ง ทุกคนล้วนโลดแล่นไปตามเส้นทางที่ตัวเองต้องเดิน มีทั้งฉากสว่างและมืด ทั้งเสียงปรบมือและความเงียบงัน หากมองให้ลึกพอ เราจะเห็นว่า ไม่มีใครเพียงแค่ “มีชีวิตอยู่” ทุกคนล้วน “กำลังแสดง” อยู่ตลอดเวลาในละครเรื่องยิ่งใหญ่ที่ชื่อว่า “โลก”.