ในยุคที่โลกหมุนเร็วด้วยเหตุผลและผลประโยชน์ การตัดสินใจมากมายของผู้คนดูเหมือนจะถูกขับเคลื่อนด้วยตรรกะและแรงผลักจากกิเลส มากกว่าความเมตตาและความเข้าใจ การใช้ชีวิตด้วย “มันสมอง” เป็นสิ่งจำเป็น แต่หากปล่อยให้จิตใจถูกกลบฝังภายใต้ความทะเยอทะยานและความเย็นชา มนุษย์ก็อาจค่อยๆ กลายเป็นเพียงกลไกหนึ่งของระบบที่ไร้หัวใจ ความเห็นอกเห็นใจ ความอ่อนโยน หรือแม้แต่การหยุดรับฟังกันด้วยความจริงใจ กลายเป็นสิ่งหายาก เราอาจเก่งขึ้น ฉลาดขึ้น และประสบความสำเร็จมากขึ้น แต่ในขณะเดียวกัน เราอาจสูญเสีย “ความเป็นมนุษย์” ไปอย่างไม่รู้ตัว