ในบางช่วงของชีวิต เราอาจพบว่าตัวเองยืนอยู่ระหว่างสองโลก โลกในอุดมคติ กับโลกแห่งความเป็นจริง โลกแรกดูเรียบร้อย สมบูรณ์แบบ และเป็นไปในทิศทางที่คนรอบตัวยอมรับได้ ทุกอย่างมีคำตอบ มีจุดเริ่มต้นและจุดจบที่วางแผนไว้แล้วอย่างเป็นระบบ แต่ในความเป็นระเบียบนั้น เราอาจรู้สึกเหมือนถูกจองจำในสิ่งที่ไม่ได้เลือกเอง ขณะเดียวกัน โลกแห่งความเป็นจริงกลับเต็มไปด้วยความไม่แน่นอน ควบคุมไม่ได้ ทว่านั่นคือพื้นที่ที่ให้เราได้หายใจ ได้เดินหลงทาง และได้รู้จักตัวเองอย่างแท้จริง แม้จะไม่รู้เลยว่าสิ้นทางอยู่ตรงไหนก็ตาม บางทีการยอมรับว่าชีวิตไม่จำเป็นต้องสมบูรณ์แบบ อาจเป็นจุดเริ่มต้นของอิสระที่แท้จริง