เราเติบโตในสังคมที่ค่อย ๆ หล่อหลอมให้รู้จักเลือก “พูด” เฉพาะสิ่งที่คนฟังอยากได้ยิน มากกว่าจะพูด “ความจริง” ที่อาจกระทบต่อโครงสร้างบางอย่างที่เปราะบางเกินจะตั้งคำถาม ความคิดเห็นที่ตรงไปตรงมา กลับกลายเป็นสิ่งที่ต้องคิดแล้วคิดอีก เพราะเพียงแค่พูดให้ชัด อาจถูกมองว่าแข็งกร้าว ผิดกาลเทศะ หรือแม้แต่เป็นภัยต่อภาพลักษณ์ของความสงบในที่สาธารณะ ทั้งที่ในความเป็นจริง หลายครั้งความเงียบไม่ได้สะท้อนความพอใจ แต่สะท้อนการเรียนรู้ว่า ความเงียบอาจเป็นทางเลือกเดียวที่ปลอดภัยที่สุด ในสังคมที่ยังไม่เปิดใจมากพอให้ “ความจริง” มีที่ยืนอย่างสงบ