ในโลกที่เต็มไปด้วยข้อมูล ความเห็น และคำตอบที่ดูเหมือนจะมีอยู่ทุกที่ บางครั้งสิ่งสำคัญที่สุดที่มนุษย์ควรตระหนัก อาจไม่ใช่สิ่งที่เรารู้ แต่คือการยอมรับว่าเรายังไม่รู้…อะไรอีกมากมาย “เราไม่รู้ในสิ่งที่เราไม่รู้” คือการเปิดพื้นที่ให้ตัวเองได้เรียนรู้เพิ่มเติมโดยไม่มีกรอบของอัตตา ขณะที่ “เรารู้ว่าเราไม่รู้อะไร” คือการมีสติรู้เท่าทันตนเอง ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของการเติบโตอย่างถ่อมตนและเปิดใจ ความเข้าใจแท้จริงอาจไม่ได้เริ่มจากการเติม แต่เริ่มจากการเว้นที่ว่างให้ตัวเองได้ตั้งคำถามโดยไม่รีบหาคำตอบ และในพื้นที่ว่างแห่งนั้น…บางทีคำตอบที่แท้จริงอาจค่อยๆ เดินเข้ามาเองในจังหวะที่เหมาะสม