เมื่อใดก็ตามที่อำนาจถูกสร้างขึ้นจากความหวาดกลัว แทนที่จะยึดโยงกับความเชื่อมั่นและการเคารพซึ่งกันและกัน เมื่อนั้นรากของอำนาจนั้นย่อมเปราะบางดุจปราสาททราย แม้จะดูสง่างามในสายตาผู้อื่น แต่เบื้องหลังกลับถูกขับเคลื่อนด้วยความทุกข์ทรมานของผู้คนที่ถูกมองข้ามไปในกระบวนการตัดสินใจ อำนาจที่เติบโตจากการกดทับ ย่อมไม่ยืนยาวในโลกที่เปลี่ยนแปลงอย่างไม่หยุดนิ่ง เพราะวันหนึ่ง ปราสาทที่ไม่มีแก่นสารก็จะถูกคลื่นแห่งความเปลี่ยนแปลงซัดกระหน่ำ จนพังทลายลงโดยไม่อาจประคองตัวเองไว้ได้ ที่สุดแล้ว ความมั่นคงที่แท้จริงเกิดขึ้นได้จากการปกครองด้วยความเข้าใจ ไม่ใช่ด้วยความกลัว