ความสุขที่แท้จริงอาจไม่ใช่การได้ครอบครองสิ่งใดมากขึ้น แต่คือการยอมรับและเข้าใจในสิ่งที่มีอยู่ตรงหน้า หลายคนเข้าใจว่า “พอ” คือการหยุดหยุดอยาก หยุดไขว่คว้า แต่ความเป็นจริงแล้ว คำว่า “พอ” กลับเป็นแนวคิดที่เข้าใจได้ยากที่สุด เพราะธรรมชาติของมนุษย์คือการไม่รู้จักพอ เราทำงานหนัก อดทน มุ่งมั่น สะสม เพื่อเติมเต็มช่องว่างในใจบางอย่าง ทั้งที่เงิน ทรัพย์สิน หรือแม้แต่สถานะ ก็ไม่อาจอุดรอยรั่วที่ไม่มีรูปทรงนั้นได้ หลายครั้งเราคิดว่าเมื่อได้สิ่งที่ต้องการ ชีวิตจะสมบูรณ์ แต่ความรู้สึก “ยังไม่พอ” ก็มักจะตามมาเสมอ ความอยากในตัวเรานั้นไม่ผิด เพราะมันคือพลังขับเคลื่อนธรรมชาติของชีวิต ทว่าในขณะเดียวกัน หากเราไม่รู้จักสังเกต ไม่รู้จักหยุดฟังใจตัวเอง เราอาจวิ่งตาม “ความสุขที่ไม่มีอยู่จริง” ไปตลอดชีวิต ความสุขที่แท้จริงจึงอาจไม่ใช่ปลายทางใด แต่คือการที่เรารู้สึกพอใจในทุกก้าวที่เดิน และเข้าใจว่าความไม่สมบูรณ์คือธรรมชาติของชีวิต ไม่ใช่ข้อบกพร่องของมัน.