“บทเรียนที่ไม่มีครู บางครั้งชีวิตก็สอนด้วยความเงียบ”

ในช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต ยามที่เรายังไม่ผ่านพ้นครึ่งทางของเส้นเวลา เราเคยยอมรับกฎเกณฑ์ของโลกใบนี้อย่างซื่อสัตย์ ทั้งขนบ ความเชื่อ และกรอบของสังคมที่บอกว่า “ควรจะเป็น” แต่เมื่อวันเวลาล่วงผ่าน บางสิ่งที่เคยศรัทธาก็เริ่มพร่าเลือน ความเชื่อภายนอกค่อยๆ หายไป เหลือเพียงศรัทธาที่กลับคืนสู่ “ตนเอง” เท่านั้น เพราะบทเรียนสำคัญในชีวิต มักไม่มาจากคำสอนของใคร หากแต่มาจากความเจ็บปวดที่เราแบกรับเพียงลำพัง จากการถูกกดทับ หล่อหลอม และเยียวยาด้วยตัวเราเอง อย่างไม่มีปาฏิหาริย์ใดช่วยเหลือ บางคนเรียกสิ่งนี้ว่าโชคชะตา บางคนอาจเรียกว่าเรื่องบังเอิญ แต่สำหรับผู้เขียนแล้ว มันก็แค่ “เสี้ยวความคิดของใครคนหนึ่งที่เคยเดินทาง” จะเชื่อหรือไม่…ก็ไม่ใช่สิ่งที่ใครต้องตัดสิน