มนุษย์ทุกคนล้วนใช้ชีวิตอยู่ภายใต้กฎเกณฑ์ของธรรมชาติและเวลาที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ เปรียบเสมือนผู้เดินทางในโลกที่กว้างใหญ่ ซึ่งมีกรอบที่ชัดเจนและแน่นหนาราวกับคุกที่ไม่มีทางหลบหนี คุกที่เรียกว่า “โลก” โดยมีผู้คุมที่ชื่อว่า “เวลา” คอยกำกับจังหวะชีวิตอย่างเคร่งครัด เราทุกคนล้วนตื่นนอน ทำงาน ใช้ชีวิตไปตามกิจวัตรราวกับบทซ้ำที่เขียนไว้แล้ว รอให้วันสุดท้ายของเส้นทางมาถึง แม้จะฟังดูเรียบง่ายและไม่หวือหวา แต่การตระหนักถึงความไม่จีรังนี้ต่างหาก ที่อาจทำให้เราใช้เวลาแต่ละวันอย่างมีคุณค่าและรู้จักเลือกที่จะ “มีชีวิตอยู่” มากกว่าการแค่ดำรงอยู่.