ศิลปะแห่งการอยู่กับตัวเอง

หลายคนไม่คุ้นชินกับการอยู่คนเดียว จนเมื่อความเงียบมาเยือนแม้เพียงชั่วครู่ ก็รู้สึกเหงาเหมือนหลงทางในความว่างเปล่า ความเปราะบางทางใจเช่นนี้มักไม่ถูกรับรู้ว่าเป็นปัญหา เพราะเราชินที่จะคิดว่ามันคือเรื่องธรรมดา แต่ในความจริงแล้ว การพึ่งพาผู้อื่นเสมออาจทำให้เราหลงลืมศักยภาพในการเยียวยาตัวเอง ไม่มีใครบนโลกจะสามารถเป็นที่พิงให้เราได้ตลอดเวลา นอกจากตัวเราเอง การเรียนรู้ที่จะอยู่กับตัวเองอย่างสงบ จึงไม่ใช่ความโดดเดี่ยว แต่คือการฝึกฝนใจให้แข็งแรง คือพื้นที่ปลอดภัยที่เราสร้างขึ้นได้ ด้วยความเข้าใจในตัวตนอย่างแท้จริง