ชีวิตในปัจจุบันที่หมุนเร็วขึ้นทุกวัน บางครั้งก็ทำให้เราหลงลืมศิลปะแห่งการ “รอ” เหมือนกับที่เราหงุดหงิดเพียงเพราะหน้าเว็บโหลดช้ากว่า 5 วินาที หรือรู้สึกไม่พอใจเพียงเพราะลิฟต์ปิดช้ากว่าใจคิดไป 3 วินาที จนแม้แต่การรอสัญญาณไฟเขียวอย่างถูกต้อง ก็กลายเป็นสิ่งที่เรา “ไม่ค่อยยอมทำ” อีกต่อไป แต่หากมองให้ลึกลงไป ชีวิตของคนเราก็ไม่ต่างจากสัญญาณไฟจราจร มีช่วงที่เดินหน้าได้อย่างราบรื่นเหมือนไฟเขียว ช่วงที่ต้องหยุดและรอเหมือนไฟแดง และช่วงเวลาสั้นๆ แห่งความลังเลเหมือนไฟเหลือง ที่ให้โอกาสเราได้ชะลอ คิด และตัดสินใจอย่างมีสติ ไม่มีใครเจอแต่ไฟเขียวไปตลอด ไม่มีใครติดอยู่กับไฟแดงเสมอ และไม่มีไฟเหลืองที่ไร้ความหมาย ทุกจังหวะของชีวิตมีค่าในแบบของมันเอง ยิ่งเรารู้จักเคารพและยอมรับ “จังหวะ” ของแต่ละช่วงเวลาได้มากเท่าไร ใจเราก็จะเบาสบายขึ้นตามลำดับ แม้ชีวิตจะเต็มไปด้วยความเร่งรีบ แต่หากเราเรียนรู้ที่จะหยุดรอให้เป็น เราอาจพบความสงบในจุดที่วุ่นวายที่สุด.