เราไม่มีทางรู้ได้เลยว่า “ฝน” จะตกลงมาเมื่อไหร่ เช่นเดียวกับที่เราไม่อาจคาดเดาได้ว่า ความเปลี่ยนแปลง ความยากลำบาก หรือความอ่อนแอในชีวิตจะเข้ามาเมื่อใด แต่สิ่งที่เราทำได้ คือการเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันให้ได้ อย่างมั่นคงและยืดหยุ่นในเวลาเดียวกัน บางครั้งภายนอกของเราอาจดูเข้มแข็ง สุขุม และสงบนิ่ง แต่ลึกลงไปข้างใน กลับเต็มไปด้วยความเปราะบาง ความคาดหวัง และความหวังเล็กๆ ว่าจะมีแสงแดดสาดเข้ามาอย่างพอเหมาะ ไม่ร้อนเกินไป ไม่เลือนลางเกินไป แค่เพียงพอที่จะให้หัวใจได้เติบโต มีแรงไปต่อ และรอวันที่ฝนจะหยุดตก เพราะทุกอย่างบนโลกนี้ต่างมี “เวลา” ของมันเองทั้งสิ้น… เวลาแห่งการหยุดนิ่ง เวลาแห่งการเติบโต และเวลาแห่งการเยียวยา ขอเพียงแค่เราไม่หมดศรัทธาในกระบวนการของชีวิต แม้ในวันที่ท้องฟ้าขมุกขมัวที่สุดก็ตาม.