มนุษย์เกิดมาเพื่อดำรงอยู่ เพื่อมีอาหาร มีที่อยู่อาศัย มีสิ่งจำเป็นเพียงพอสำหรับใช้ชีวิตอย่างมีคุณภาพ ทั้งเพื่อตัวเองและเพื่อผู้อื่น เพราะโดยธรรมชาติแล้ว เราเป็นสัตว์สังคมที่เชื่อมโยงกันด้วยความรับผิดชอบ ความรัก และความจำเป็นในการอยู่ร่วมกัน การกิน การอยู่อาศัย หรือแม้แต่การทำงาน ไม่ได้เป็นเพียงกระบวนการทางกายภาพเท่านั้น แต่ยังสะท้อนความหมายของการมีชีวิตที่สมบูรณ์ อย่างไรก็ตาม หากปราศจากความหิว หรือปราศจากการมีผู้อื่นเป็นจุดเชื่อมโยง หากเราอยู่เพียงลำพังบนโลกนี้ กระบวนการแห่งความดิ้นรนก็อาจหมดความหมาย ชีวิตอาจไม่จำเป็นต้องแข่งขัน ไม่ต้องไขว่คว้า เพียงแค่ “มีอยู่” อย่างสงบ เรียบง่าย และพอเพียงก็เพียงพอแล้ว บางครั้ง การหยุดนิ่งเพื่อมองย้อนกลับมา ว่าแท้จริงแล้วเราต้องการอะไร แท้จริงชีวิตต้องการแค่ไหน ก็อาจทำให้เราพบคำตอบที่สงบที่สุดภายในใจของเราเอง.